’s Ochtends hadden we de mogelijkheid om een “orka-safari” te doen. Veel hadden we er ons niet bij voorgesteld, maar het werd de meest onvergetelijke ervaring van de hele reis. Met een zodiacboot vaarden we een half uurtje tot we in de buurt van de eerste “killer whales” kwamen. Het bleef niet bij enkele, maar er zwommen tientallen orka’s in de buurt van onze boot. Volgens de kapitein hadden we geluk: er waren vandaag niet minder dan vier familie’s in dezelfde regio actief, een zeldzaamheid in Victoria.
Orka’s zijn de ultieme roofdieren van de oceanen, succesvoller zelfs dan grote witte haaien. In Victoria en de volledige Pacific Northwest dienen ze als ambassadeurs van een van de rijkste mariene ecosystemen op onze planeet. De biodiversiteit in de Pacific Northwest is verbazingwekkend en omvat veel andere zeezoogdieren: dwergvinvissen, grijze walvissen, bultruggen, Dall’s bruinvissen, gewone bruinvissen, Californische zeeleeuwen, gewone zeehonden, zeeolifanten, Stellers zeeleeuwen en een ongelooflijk aantal zeevogels.
De orka’s langs de kust van British Columbia en Washington behoren tot de best bestudeerde walvissen ter wereld. Intensief veldonderzoek in deze regio is al bijna 45 jaar aan de gang. Deze studies hebben gezorgd voor meer kennis over deze walvissen, maar er valt nog veel te leren. Orcinus orka, beter bekend als orka’s, zijn walvissen met tanden en zijn in feite het grootste lid van de dolfijnenfamilie. Ze zijn te vinden in alle oceanen van de wereld maar verkiezen toch koudere watertemperaturen. Ze reizen in troepen (pods), bestaande uit verschillende grote uitgebreide familiegroepen. Wanneer meerdere pods samen reizen, kunnen deze groepen meer dan 80 dieren bevatten. Hun dieet bestaat voornamelijk uit Chinook-zalm, hoewel het tot 32 verschillende vissoorten kan bevatten. Bewoners gebruiken echolocatie om hun prooi te lokaliseren; ze produceren korte uitbarstingen van klikken die reflecteren op de omgeving om hen heen en produceren een beeld van hun omgeving. Ze kunnen zelfs het verschil zien tussen soorten zalm!
Orka’s zijn gemakkelijk te herkennen: ze zijn van boven zwart, van onderen wit, en hebben een witte vlek net boven de ogen. Iedere orka heeft zijn eigen unieke patroon, dat net iets afwijkt van andere orka’s, waardoor voor een geoefend oog herkenning en identificatie mogelijk wordt. Ze zijn vrij gedrongen van bouw en hebben een bijzonder opvallende rugvin (vandaar de naam zwaardwalvis), die tot 2 meter hoog kan zijn. Volwassen mannetjes zijn doorgaans 6,7 tot 8 meter lang (maximaal 9,75 meter) en wegen gemiddeld tussen de 4 en 6,3 ton (maximaal 10,5 ton). De vrouwtjes zijn iets kleiner, gemiddeld 5,7 tot 6,6 meter (maximaal 8,5 meter) lang, en gemiddeld 2,6 tot 3,8 ton zwaar (maximaal 7,4 ton). Bij de geboorte zijn kalveren gemiddeld 2,4 meter lang en wegen 180 kilogram. De grotere mannetjes zijn in de groep herkenbaar aan hun hoge, spitse rugvin. Vrouwtjesorka’s worden gemiddeld 50 jaar oud, maar kunnen ouder dan 80 worden. Mannetjes hebben een levensverwachting van ongeveer 30 jaar, maar er zijn gevallen van meer dan 50 jaar oude mannetjes bekend.
Orka’s komen voor in bijna alle wereldzeeën, zowel in de tropen als in gematigde en koude wateren. Vanwege deze kosmopolitische distributie is het lastig een exact beeld van verspreiding en aantallen te krijgen. Orka’s lijken vaker voor te komen nabij de kust, en lijken een voorkeur te hebben voor het koude water van de hogere breedtegraden, zowel in het Arctisch als in het Antarctisch gebied, met name het gebied dat globaal ligt tussen de 50e en de 70e breedtegraad. Over migratie is weinig bekend. Van veel orka’s die ieder jaar rond dezelfde tijd op dezelfde plaats worden gezien, is niet bekend waar ze de rest van het jaar zijn.
Ze slapen niet volledig, ze moeten immers naar het oppervlak komen om adem te halen en ze moeten opletten voor bedreigingen. Ze rusten uit door de twee hersenhelften om de beurt te laten slapen. Orka’s leven in groepsverband, in zogenoemde troepen. Een troep kan uit 2 tot 90 orka’s bestaan, waarbij het oudste vrouwtje de leiding heeft. Er worden ook wel solitaire orka’s aangetroffen; dit zijn mannetjes. In een kleine troep zijn de orka’s meestal een familie met één volwassen mannetje, twee of drie vrouwtjes en een aantal jongen. Grote troepen hebben drie of vier volwassen mannetjes, met ieder een paar vrouwtjes en hun jongen. Deze groepen komen soms samen, en kunnen zo een troep van veertig dieren vormen. Het dieet van de orka is gevarieerd. Het menu omvat vis, zeevogels (zoals pelikanen, aalscholvers, pinguïns en meeuwen), pijlinktvissen en zoogdieren, zoals de Weddellzeehond, de zeeleeuw en zelfs andere walvisachtigen. Walrussen laat hij meestal met rust. Tot op heden is nog nooit een mens aangevallen door een wilde orka. Orka’s jagen in groepen op volle zee en aan de kust. Ze werken daarbij samen, zoals bij het bijeen drijven van prooien of juist het afzonderen van een walvissenkalf van de moeder. Nabij de kust van Argentinië komen ze tot aan de waterlijn om zeeleeuwen te verschalken. Ook is waargenomen dat ze grote ijsschotsen kapotstoten of laten kantelen om daarop gevluchte zeehonden te grijpen. Met geen enkele andere bedreiging dan de mens, bevindt deze predator zich aan de top van de voedselketen.
Orka’s zijn spectaculaire dieren die zich relatief gemakkelijk laten trainen. Zij zijn daardoor populair in dolfinaria en attractieparken, voornamelijk in Noord-Amerika.
Orka’s zijn wilde dieren en na een aantal incidenten werd de kritiek op het gevangen houden van deze dieren steeds groter. Sindsdien zijn de eisen aan de omstandigheden waaronder orka’s in gevangenschap worden gehouden steeds strenger geworden: de dieren worden steeds ouder en ook worden er regelmatig jongen geboren. Meer dan de helft van de orka’s die nu in gevangenschap leven, is er ook geboren. In gevangenschap krijgen orka’s vaak een scheve rugvin. Een definitieve verklaring hiervoor heeft men niet. Mogelijk heeft de zwaartekracht meer vat op de rugvin, doordat deze orka’s meer tijd aan de oppervlakte doorbrengen dan die in het wild. Mannetjes hebben vaak een grotere rugvin en lijden vaker aan deze afwijking dan wijfjes. In 2013 werd, drie jaar na de dood van trainer Dawn Brancheau, de documentaire Blackfish uitgebracht, over incidenten met orka’s in gevangenschap. In deze documentaire wordt met name aandacht besteed aan de orka Tilikum, de grootste orka in gevangenschap, die betrokken is geweest bij drie dodelijke incidenten, waaronder dat met Brancheau. In de film wordt kritiek geleverd op het houden van orka’s in gevangenschap en wordt vooral SeaWorld Orlando onder vuur genomen.
Het is onmogelijk om te beschrijven hoe indrukwekkend het is om deze dieren in het wild uit het water te zien springen. Daarom is het ook een schitterende zaak dat dankzij wereldwijde protesten Seaworld eindelijk besloten heeft om niet langer orkashows te promoten en aan te bieden.
Na de orka-safari hadden we de hele middag en avond de tijd om Victoria te bezoeken.
Old Town, het oude stadsdeel van Victoria was het westelijke hoofdkwartier van de Hudson’s Bay Company. Veel gebouwen en pleinen uit de negentiende eeuw zijn in stijl gerestaureerd, zoals het Bastion Square. Aan Market Square staan eveneens mooie historische gebouwen. In dit deel van de stad vind je ook het maritiem museum, dat gehuisvest is in de oude provinciale rechtbank.
Het parlementsgebouw en Empress Hotel domineren het architectonische landschap van Victoria’s Inner Harbour. De tuinen zijn ook een bezoek waard: bloemenvelden, fonteinen en standbeelden steken af tegen de haven en bergen op de achtergrond. Verder vind je bij de haven veel winkels, restaurants en populaire attracties. Victoria is een prachtig stadje om rond te slenteren met talloze restaurants en café’s en een must see in British Columbia.
Travel the world 