Onze laatste dag in Beijing begonnen we met een bezoek aan Beihai Park. Dit is een plek waar toeristen en inwoners tot rust komen te midden van lommerrijke bomen, steeds wisselende bloemententoonstellingen en heilige monumenten. Het is een van de mooiste en grootste voorbeelden van Chinese keizerlijke tuinen in het midden van de stad. In het park worden landschappen uit verschillende regio’s in China nagebootst, zodat je hier op slechts een paar uur tijd een goed inzicht krijgt in de diversiteit van het land.
Het park werd oorspronkelijk gebouwd tijdens de Liao-dynastie in de 10e eeuw. Daarna werd het steeds meer uitgebreid door opeenvolgende Chinese keizers. De meeste gebouwen die je nu nog ziet, stammen uit de tijd van Qianlong, een van de keizers uit de Qing-dynastie, die meer dan 400 jaar geleden ten einde kwam. Beihai betekent ‘Noordzee’ in het Mandarijn. Deze naam verwijst naar het meer dat meer dan de helft van het park beslaat. Op het Jade-eiland staat de bekendste bezienswaardigheid van het park: een Tibetaans altaar uit 1651 dat de Witte Pagode wordt genoemd. De pagode werd gebouwd in 1651 op de voormalige site van het Paleis van de Maan, waar Kublai Khan Marco Polo ontving. Op voorstel van een beroemde Tibetaanse lama kwam de eerste keizer van de Qing-dynastie, Shunzi, overeen om een Tibetaanse pagode te bouwen om zijn geloof in het boeddhisme en zijn verlangen naar de eenmaking tussen verschillende Chinese etnische groepen te tonen. Het gebouw werd in de loop van de tijd door een aardbeving verwoest en twee keer gereconstrueerd. Momenteel is het 37 meter hoog en wordt het afgedekt door twee bronzen paraplu-achtige luifels, met rondom 14 bronzen klokken. Binnenin liggen boeddhistische geschriften, de mantel en de aalmoeskom van de Tibetaanse lama en twee relieken van Boeddha.
Onze wandeling in Beihai Park was eigenlijk het eerste echte moment van rust in het drukke centrum van Beijing. We waren eens niet omringd door honderden duwende, trekkende en rochelende Chinezen. Het was eens iets anders …
Ons laatste bezoek in Beijing bracht ons naar het Nationaal Centrum voor Uitvoerende Kunsten, het meest prestigieuze operagebouw van Beijing. Het ellipsvormige gebouw is gedeeltelijk bedekt met titaniumplaten en gedeeltelijk met glas. Het gebouw wordt weerspiegeld in een vijver die het omringt. Het bouwwerk, dat ten westen van het Plein van de Hemelse Vrede ligt, heeft drie zalen die gezamenlijk plaats bieden aan 6.500 toeschouwers. Het werd ontworpen door de Franse architect Paul Andreu. De bouw startte in december 2001. Het eerste concert werd zes jaar later gegeven.
Na het bezoek aan het overweldigende operagebouw was het moment gekomen om Beijing achter ons te laten en de sneltrein te nemen naar Pingyao. De eerste keer (of eigenlijk ieder keer) de trein nemen in China is een ware belevenis. Voor Chinezen is het de gewoonste zaak ter wereld om iemand voor te steken of weg te duwen maar voor ons is en blijft het onbeschoft. We wisten niet wat ons overkwam, werden weggeduwd, voorgestoken en hadden stress om gewoon maar tot op het perron te komen. Ik moet er wel bijzeggen dat dit enkel maar de eerste keer gebeurde. De Chinezen die het zich daarna nog waagden om voor te steken hebben meermaals kennis gemaakt met onze Westerse ellebogen en schouders.
Vier uur later arriveerden we in het moderne Pingyao waarna we nog een half uurtje bus voor de boeg hadden. Nog hadden we ons laatste vervoermiddel nog niet gehad want bij aankomst aan de stadsmuren in de verkeersvrije oude stad bleek dat we gepakt en gezakt plaats moesten nemen in een golfkarretje dat ons naar ons guesthouse zou brengen. We maakten voor het eerst kennis met het verlichte Pingyao, aten in ons guesthouse en bereidden ons voor op een drukke volgende dag.
Travel the world 