Onze voormiddag spendeerden we met een fikse wandeling door de stad. Winkels, marktjes, brede lanen met Franse koloniale gebouwen, … Er was meer dan genoeg te zien in Hué. Wat ook opviel was de onberispelijke staat van de openbare tuinen en de perfect getrimde buxusbomen. Overal in Vietnam, niet alleen in Hué dus, lijkt men er een erezaak van te maken om de stad zo groen en verzorgd mogelijk uit te laten zien. Parkjes in de steden, de tuinen rond de pagodes, zelfs de middenbermen in de straten zijn versierd met allerhande bloemen, planten en buxus in allerlei vormen en maten. De perfecte manier om een stad op te fleuren en waar wij nog veel van kunnen leren.
Na een heerlijke pizza bij ‘Zucca’ waren we klaar voor het tweede deel van de dag: een bezoek aan de Citadel en de Keizerlijke Stad van Hué.
De citadel, die de Keizerlijke Stad en de Verboden Purperen Stad omsluit, is een verzameling van paleizen, paviljoenen, tempels, vijvers, tuinen en poorten. Vanaf 1802 tot de troonsafstand in 1945 van Bao Dai, de laatste keizer, was dit de hoofdstad van de Nguyen-dynastie. Veel van de 150 keizerlijke bouwwerken uit de 143 jaar durende heerschappij zijn bij een rampzalige brand in 1947 verwoest. Gelukkig hebben de mooiste gebouwen het overleefd of zijn ze zo nauwkeurig gerestaureerd dat je nauwelijks ziet wat oud en nieuw is.
In 1804 begon Gia Long, de eerste keizer van de dynastie, met de bouw van het complex. Hij riep 30.000 dwangarbeiders op om voor hem te zwoegen. Al snel werkten er dagelijks 80.000 mensen aan de bouw van de stad en kreeg de keizer kritiek van Europese waarnemers voor zijn despotisme.
De 4 km² grote citadel wordt omringd door 6,5 meter hoge muren, wallen borstweringen, bastions en een vlaggentoren aan de Parfumrivier. De steile stadsmuren rijzen hoog op boven een 4 meter diepe en 50 meter brede gracht.
Hoe onneembaar de citadel er ook uitziet, toen hij werd gebouwd was hij eigenlijk al verouderd. Niettemin hielden de Vietcong en de Noord-Vietnamese troepen het in 1968 bij de zware strijd tegen de Amerikanen tijdens het Tet-offensief 25 dagen in de citadel uit. De sporen van de strijd zijn nog altijd zichtbaar, maar verdwijnen geleidelijk nu de monumenten, die in 1992 door UNESCO op de werelderfgoedlijst zijn gezet, gerestaureerd worden.
De Keizerlijke Stad is een tweede ommuurde stad in de citadel. Het heeft dezelfde indeling als de Verboden Stad in China. Ook al is het kleiner dan dat van Peking, het is veel gezelliger om er rond te wandelen. Het verschil tussen het massatoerisme in Peking en de toeristische toestroom in Hué is gigantisch. Hier kan je nog op je gemakje foto’s nemen zonder dat er 500 mensen in de weg staan.
De keizer, die zich in alle bescheidenheid had uitgeroepen tot de Hemelse Zoon, regeerde vanuit het Paleis van de Opperste Harmonie.
To Mieu is een tempel die Minh Mang in 1821 liet bouwen ter ere van zijn vader, Gia Long. Het gebouw werd voor het laatst in de jaren negentig gerestaureerd. Het gebouw is een overvloed van vermiljoenrode zuilen en verguld houtsnijwerk.
De tien nissen zijn gewijd aan de Nguyen-keizers. Hoewel de Fransen de door hen afgezette keizers Ham Nghi, Thanh Thai en Duy Tan geen plaats gunden, kregen zij in 1959 toch hun eigen nis. Ook al was het verboden, ik kon het niet laten een van de nissen op de gevoelige plaat vast te leggen.
De Negen Dynastieke Urnen werden tussen 1835 en 1837 gegoten en wegen elk ongeveer 1,8 ton. Ze dienden om de schoonheid van het land en de stabiliteit van de dynastie te roemen. De zijkanten van de urnen zijn versierd met verschillende afbeeldingen van planten, landschappen, dieren, boten en wapens, de symbolen van de Vietnamese cultuur.
Een derde ommuurde domein in het complex van de citadel is de Verboden Purperen Stad. Dit gebied was enkel toegankelijk voor de keizer, zijn vrouw, zijn moeder, zijn concubines en eunuchen. De luxueuze levensomstandigheden waarin de keizerlijke familie leefden zijn goed te zien in de Residentie van Diên Tho.
Na het uitgebreide en meer dan geslaagde bezoek aan de citadel gingen we te voet terug naar het hotel. Onderweg passeerden we nog een oorlogsmuseum. In de tuin stonden voertuigen die buitgemaakt werden van de Amerikanen. Ook al zijn de littekens van de oorlog nog steeds zichtbaar en voelbaar in Vietnam, ze zijn nog altijd fier dat de Amerikanen met de staart tussen de benen vertrokken zijn. Iedere mogelijkheid zoals het uitstallen van hun achtergelaten helikopters en tanks wordt duidelijk met beide handen aangegrepen om het mes nog wat dieper in de wonde te duwen.
’s Avonds zijn er meer dan voldoende mogelijkheden om te eten en te drinken. Aangezien ze hier ook ‘happy hour’ kennen hadden we er ook geen enkel probleem mee om eentje meer te drinken. De buurt van de backpackers is een verzameling van restaurants, café’s en bars met voor elk wat wils. Westers of lokaal eten in overvloed. Als je hier niets kan vinden naar je gading blijf je beter thuis. Wij besloten een sappige steak met frietjes te eten in La Carambole.
Het restaurant en het terras zaten stampvol met ongeveer 120 klanten maar toch konden we na 15 minuten ons biefstuk verorberen. Hallucinant als je bedenkt dat we tijdens onze reis nooit langer hebben moeten wachten dan 15 minuten. Ik vraag me soms af hoe het komt dat het bij ons zo lang duurt en dat ze in Azië de maaltijd na 5, 10 of maximum 15 minuten kunnen serveren. Ik kan niet anders dan denken dat ze bij ons een spelletje kaarten terwijl wij zitten te wachten.
Travel the world 