We waren dus eindelijk gearriveerd in Kioto, de stad met 1,5 miljoen inwoners en de hoofdstad van Japan tussen 795 en 1868. De aanwezigheid van het keizerlijke hof resulteerde in duizenden culturele schatten en tempels waar de stad vandaag de dag vooral voor gekend is. Vandaag was een heuse tempeldag: we zouden in totaal 5 tempels uitgebreid bezoeken om een beeld te krijgen van de diverse stijlen.
Als eerste bezochten we misschien wel de meest bekende en meest iconische: Kinkaku-ji of het Gouden Paviljoen. Tijdens het Muromachi-tijdperk (1392-1573) kwam het terrein onder de aandacht van shogun Ashikaga Yoshimitsu (1358-1408), die er in 1397, na zijn aftreden in 1394, een villa en het Gouden Paviljoen op bouwde. De tempel werd tijdens de Onin oorlog (1467-1477) een aantal malen door brand verwoest, maar de tuinen zijn gespaard gebleven. De deuren werden in 1894 voor het eerst voor het publiek geopend. In 1950 werd het Gouden paviljoen door een geestelijk gestoorde monnik, Hayashi Shōken in brand gestoken. Hij heeft zelf in de vlammen de dood willen vinden, maar is uit angst naar de heuvels achter het Paviljoen gevlucht. Daar trachtte hij tevergeefs zelfmoord te plegen en werd gearresteerd. Een geromantiseerde versie van deze gebeurtenissen is opgenomen in het boek van Yukio Mishima “Het Gouden Paviljoen” uit 1956. Het huidige paviljoen dateert uit 1955. Bij de reconstructie werd de bedekking met goud uitgebreid tot ook de onderste verdiepingen. Van dichtbij is zichtbaar dat de constructie erg nieuw is, maar van een afstand ziet het paviljoen er door de weerspiegeling in de vijver sprookjesachtig uit. De tempel is in 1994 door de UNESCO aangewezen als een World Heritage Site.
We hebben al veel geluk gehad dat we wereldwijd veel tempels hebben kunnen bezoeken, maar deze is er zeker eentje die ons zal bijblijven. Samen met de Taj Mahal staat Kinkaku-ji op eenzame hoogte. De gouden schittering van de tempel in het water, de herfstkleuren van de bomen, de reiger die poseerde voor de foto, … We prijsden ons gelukkig.
Daarna was het de beurt aan de Ryoan-ji-tempel, vooral beroemd vanwege zijn Japanse steentuin. In 1486 werd Kioto door brand verwoest en moest de tempel herbouwd worden. Op dat moment werd de rotstuin toegevoegd om de monniken een plaats ter meditatie te bieden. Er wordt gezegd dat het kijken naar de tuin een kalmerend effect heeft, maar vaak is het druk met toeristen. De tuin is 10 x 30 meter groot en bevat vijftien stenen, die uit een zee van witte kiezelstenen uitrijzen. De kiezels worden dagelijks aangeharkt. Vanaf elk punt rond de tuin zijn altijd slechts veertien stenen gelijktijdig te zien. Bij het bereiken van verlichting zouden alle stenen tegelijk waargenomen kunnen worden, maar de feitelijke betekenis van de tuin is onbekend. Rondom de zentuin bevindt zich een met olie ingewreven aarden muur, die als Japans nationaal erfgoed is aangewezen. Doordat gedurende de eeuwen de olie plaatselijk uit de muur is verdwenen, heeft de muur een onregelmatig gekleurd oppervlak gekregen.
De volgende stop was de Toji-in. De Toji-tempel, letterlijk “Oostelijke Tempel”, werd opgericht net nadat de hoofdstad in de achtste eeuw werd verplaatst naar Kyoto. De grote tempel, samen met de inmiddels ter ziele gegane zustertempel Saiji (“Westelijke Tempel”), flankeerde de zuidelijke ingang van de stad en diende als de hoofdtempel. De tempel is een van de vele UNESCO World Heritage Sites in Kyoto. Ongeveer dertig jaar na de oprichting van de tempel werd Kobo Daishi, de stichter van de Shingon-sekte van het Japanse Boeddhisme, benoemd tot hoofdpriester van Toji en de tempel werd een van de belangrijkste Shingon-tempels. Kobo Daishi voegde ook veel van de grote houten gebouwen toe die vandaag de dag nog steeds op het terrein aanwezig zijn.
Deze tempel, met zijn eeuwenoude houten gebouwen, is vooral gekend door zijn prachtige tuin. Honderden planten en struiken zijn er perfect aangelegd en zorgen voor een rustgevend effect.
Daarna was het tijd voor de vierde tempel, volledig anders van stijl en een hele mondvol: Fushimi Inari-taisha. Het Fushimi Inari-taisha-schrijn is gewijd aan de kami (god) Inari. Het heiligdom behoort tot de oudste en bekendste shintoïstische heiligdommen in Kyoto. Daarbij trekt het heiligdom ook de meeste bezoekers van alle shinto-heiligdommen in Japan; met name met Japans nieuwjaar en “uma no hi” (eerste dag van het paard volgens de oude Japanse kalender) in februari, wanneer het heiligdom (net als alle Shintoïstische heiligdommen) reeds sinds 708 de Hatsu-uma-matsuri uitvoert. Bij de Fushimi Inari-taisha heet dit ritueel echter Hatsu-uma-tai-sha en duurt het 21 dagen. Het heiligdom is vooral bekend vanwege haar galerijen, die worden overdekt door duizenden scharlakenrode torii (poorten), die allen zijn gedoneerd door personen, families of bedrijven. Deze galerijen voeren naar boven over een heuvel, waar aan de top -zeer ongewoon voor een shinto-heiligdom- het allerheiligste voorwerp (in dit geval een spiegel) voor iedereen zichtbaar is.
De wandeling van 2,5 uur naar de top van de berg lieten we wijselijk aan ons voorbij gaan want we hadden nog een tempel te bezoeken: Sanjusangendo. Taira no Kiyomori voltooide de tempel in opdracht van keizer Go-Shirakawa in 1164. Het tempelcomplex werd getroffen door een brand in 1249 en alleen de grote houten zaal werd herbouwd in 1266. De belangrijkste godheid van de tempel is Sahasrabhuja-Arya-Avalokiteśvara. Het standbeeld van de belangrijkste godheid werd gemaakt door de beeldhouwer Kamakura Tankei en is een Nationale Schat van Japan. De tempel bevat ook duizend levensgrote standbeelden van de Kannon met Duizend Armen die aan de rechter- en linkerzijde van het belangrijkste standbeeld in 10 rijen en 50 kolommen staan. 124 beelden komen uit de originele tempel, gered uit het vuur van 1249, terwijl de resterende 876 standbeelden werden gebouwd in de 13e eeuw. De beelden zijn gemaakt van Japanse cipres en bekleed met bladgoud. Rond de 1000 Kannon standbeelden staan 28 standbeelden van belangrijke goden.
Tempels hadden we nu wel genoeg gezien, dus de zoektocht naar avondeten kon beginnen. Hoe je het ook draait of keert, het middelpunt van Kioto is ongetwijfeld het Centraal Station, een hypermodern gebouw van enorme proporties. Dit is het belangrijkste vervoersknooppunt in de stad, na Nagoya het op één na grootste spoorwegstation in Japan en een van de grootste gebouwen in het land. In totaal passeren er zeven lijnen en een aantal langeafstands- en nachttreinen.
Het station huisvest verder een hotel, het Isetan-warenhuis, een bioscoop, restaurants en winkelcentra. Net buiten het station vertrekken dan ook nog eens zo goed als alle buslijnen dus het was duidelijk dat we hier tijdens ons verblijf nog een aantal keren zouden komen.
We werden dan ook vaste klanten van het Food Court, een ondergronds winkelcentrum met zo’n 40 restaurants.
Travel the world 