Vandaag stond de Parfumpagode op het programma. 2 uur bus en 1 uur in een gammel roeibootje brachten ons naar de voet van het complex. De tocht met de roeiboten was zo’n 4 kilometer lang en werd uitgevoerd door kleine Vietnamese dames die schijnbaar moeiteloos vier toeristen per boot op hun plaats van bestemming brachten. Later bleek trouwens dat ze dit, tijdens het hoogseizoen, vier keer per dag doen. Moesten wij dit doen, onder een helderblauwe lucht en in de brandende zon, zouden ze ons na 1 tochtje al naar het ziekenhuis mogen voeren.
De Parfumpagode is een complex van zestien verschillende ruimten, tempels en grotten midden in de bergen. De grote Vietnamese keizer Le Thang Tong (1460-1497) stopte ooit tijdens een jachtpartij in de buurt van de pagodes om te eten. Hij was zo onder de indruk van de natuurlijke schoonheid van het gebied dat hij het de naam ‘Hemelse Keuken’ gaf. Onder Le Hy Tong (1680-1705) werd het heiligdom uitgebreid met terrassen en stenen trappen. De Fransen verwoestten de plek tijdens de oorlog maar vanwege de schoonheid en legendarische reputatie van het complex kwam er een renovatie.
Onze professionele roeisters zetten ons af aan de voet van de Thien Tru-pagode.
We konden kiezen: een stevige beklimming van ongeveer 45 minuten onder een loden zon naar de Huong Tich-grot of via de kabelbaan. U mag twee keer raden wat de keuze was.
Nadat we het kaartje van de kabelbaan gekocht hadden werd ons gemeld dat we een half uurtje moesten wachten. We hadden ons net 2 minuten op een bankje gezet toen we konden vertrekken. De Vietnamese kabelbaan is dus stipter en sneller dan onze NMBS.
Je kan misschien denken dat het overdreven is om 4 uur onderweg te zijn om een grot te bezoeken … Dat is het ook, maar we waren het onmiddellijk vergeten toen we aankwamen. Een steile trap leidde ons naar de grot. De inscriptie uit 1770 in Chinese karakters aan de ingang beschrijft Huong Tich als ‘de mooiste grot op het zuidelijk halfrond’. Volgend de Vietnamezen lijkt de ingang op de bek van een draak en de grote stalagmiet is zijn/haar tong. Twee stalagmieten dieper in de grot dienen als altaren voor vrouwen die voor kinderen bidden.
De grot is niet zo groot, maar de ligging en de rust die je ervaart zorgen voor een schitterende ervaring. Het feit dat we er zo goed als alleen waren was uiteraard ook een pluspunt. Twee oudere vrouwen die zaten te bidden waren ons enige gezelschap.
We gingen te voet naar beneden waar we allerlei kleine kooien zagen met vogels, eekhoorntjes, honden en zelfs een stekelvarken. Het was ons al opgevallen dat er zo weinig dieren te zien waren in het land. De enige uitleg hiervoor is dat Vietnamezen alles eten. Mede door toedoen van de vele oorlogen waren ze verplicht alles wat ze konden vangen op te eten om niet van honger te sterven. Deze gewoonte gaat tot op de dag van vandaag verder. De enige dieren die je nu nog ziet zijn ofwel vogels die te taai zijn om te eten, ofwel dieren die te snel zijn om gevangen te worden. Honden worden in sommige streken beschouwd als delicatesse en zoals wij bij wijze van spreken chips eten als snack, eet men in Vietnam gefrituurde vogelspin. Het is eens iets anders …
Na de lange terugweg waren we klaar voor de volgende uitdaging: de nachttrein naar Hué.
Travel the world 