Je zou denken dat vroeg gaan slapen de perfecte remedie is tegen een jetlag. Het probleem is echter dat als je om 2u, 2u30, 3u, 3u30, 4u, 4u30, 5u, 5u30 en 6 uur wakker wordt, je er de brui aan geeft en nog steeds moe opstaat. Maar we hadden tenminste in een bed kunnen slapen.
Vandaag op het programma: een uitgebreide city tour van Hanoi. Met goede moed vertrokken we om 8u om na een kort ritje met de bus aan te komen bij de ‘Pagode op 1 pilaar’. Niet onmiddellijk de meest spectaculaire naam, maar het wordt wel beschouwd als een van de meest heilige en meest aanbeden pagodes in Vietnam. Nu moet je daar ook mee opletten, want zowat in iedere stad staat ‘de heiligste tempel/pagode van het land’.
Een groot deel van de originele tempel werd tijdens de Franse oorlog vernietigd, maar de Vietnamese regering heeft na de oorlog in 1955 de tempel laten herbouwen. De oorspronkelijke constructie werd in opdracht van de heerser Ly Thai Tong in 1049 gebouwd om de lang verwachte geboorte van een erfgenaam te herdenken. Volgens de legende had de keizer geen troonopvolger, wat hij zeer betreurde. Op een nacht kreeg hij een visioen. De Godin der Barmhartigheid zat op een lotusbloem (symbool van puurheid) en overhandigde hem een zoon. Hij ontmoette daarop een boerendochter, trouwde met haar, en een zoon werd geboren. Naar aanleiding van de voorspellende droom liet hij de tempel in de vorm van een lotusbloem bouwen om zo zijn geluk te vieren. Net als een lotus staat de pagode in een vijver. De pilaar is de steel van een lotus, en de pagode de knop van de bloem.
De tempel ligt verscholen in een donker hoekje naast het Ho Chi Minh Museum en is duidelijk een verplichte stop voor toeristen en lokale bewoners. Met busladingen arriveren de mensen om het monument te bekijken. Net naast de pagode stond een soort schuur – ik heb er geen ander woord voor – waar het gelukkig iets rustiger was. In de schuur stonden alle offers en donaties die door gelovigen aan de tempel geschonken werden: een kleurrijk spektakel van beelden, vazen, fruit, geld en bloemen.
Het Ho Chi Minh-museum is gewijd aan het leven en nalatenschap van de voormalige president van Noord-Vietnam en aan de Vietnamese onafhankelijkheidsstrijd. We waren op het gemak het gebouw aan het fotograferen toen we door enkele overijverige politieagenten vriendelijk verzocht werden om het terrein te verlaten. Plaatselijke bewoners hadden minder geluk: zij werden gewoon weggejaagd. Blijkbaar was de president van Tanzania op komst en moesten alle ‘storende elementen’ verwijderd worden. Een half uur later was er natuurlijk nog steeds niets te zien, maar de politie had hun discipline en daadkracht toch maar eens goed laten zien aan de gewone mensen!
Văn Miếu, de Tempel van de Literatuur, fungeerde als de eerste universiteit van Vietnam. De afbeelding van deze tempel staat op de achterkant van het bankbiljet van honderdduizend Vietnamese đồng.
De Tempel van de Literatuur dateert uit 1070 en werd door koning Ly Thanh Tong opgericht ten gunste van het onderwijs en de topacademici van de stad. Enkele jaren later werd de tempel omgedoopt tot de eerste universiteit van Hanoi. Ruim twee eeuwen terug werd de universiteit gesloten en sindsdien is de tempel een plaats waar studenten nog steeds komen om er in alle rust te studeren.
De tempel bestaat uit vijf binnenplaatsen, waarvan de eerste via de grote poort kan worden binnengegaan. De eerste twee binnenplaatsen zijn tuinen met oude bomen, strak gemaaide grasvelden en fleurige bloemperken waar het lawaai van de stad door de dikke stenen muren nauwelijks hoorbaar is.
De derde binnenplaats kan worden binnengegaan via een groot paviljoen, Khuê Văn Các (“De stand van zaken betreffende de literatuur”) en is gebouwd in 1802. Centraal op deze binnenplaats is de bron Thien Quang Tinh (“Bron van Hemelse Helderheid”)
Aan weerszijden van de binnenplaats staan twee grote hallen die de echte schatten van de tempel bevatten: de 82 stèles uit de periode 1484-1779. Ze staan boven op stenen schildpadden en zijn gegraveerd met de namen en geboorteplaatsen van de winnaars van de literatuurexamens. De koppen van de schildpadden zijn in de loop der eeuwen glad geworden door het oude gebruik dat een deel van de ‘wijsheid’ door het aanraken met de hand in de eigenaar overgaat. Er wordt aangenomen dat 34 andere stèles in de loop der jaren verloren zijn gegaan.
De vierde binnenplaats wordt aan weerszijden begrensd door paviljoenen waar in de altaren de namen van 72 van de belangrijkste studenten van Confucius zijn opgenomen. Aan het eind staat het altaar van Confucius en zijn 4 discipelen.
In 1807 verhuisde het opleidingsinstituut naar Hué waar tot 1918 examens afgenomen werden. In 1946 werd tijdens de onafhankelijkheidsoorlog een gedeelte van de Van Mieu door Franse bombardementen verwoest. In 1954 werd de tempel een gedenkoord en sindsdien is het meerdere keren gerenoveerd.
De Ngoc Son-tempel (‘Tempel van de Jadeberg’) ligt op een eiland in het Hoan Kiem Lake (‘Meer van het Teruggegeven Zwaard’). Volgens de legende wist in de 15e eeuw koning Le Thai To een invasie van een Chinees leger af te slaan met hulp van een zwaard dat hij uit de hemel had gekregen. Na zijn overwinning vaarde hij op dit meer en botste tegen een enorme gouden schildpad, die het heilige zwaard van Le Thai To pakte en ermee naar de diepte verdween. Het zwaard had zijn werk gedaan en keerde terug naar de hemel.
De 18de-eeuwse tempel is opgedragen aan generaal Tran Hung Dao, die in de 13de eeuw de Mongolen versloeg, en La To, de patroonheilige van de artsen. Je bereikt het eiland via de knalrode The Huc-brug, die gebouwd werd in 1885. ‘The Huc’ betekent in het Vietnamees ‘opkomende zon’. De tempel is een oase van rust in de helse drukte en het kabaal van Hanoi.
Een ritje met de fietsriksja door de oude wijken van Hanoi is een ware belevenis. Jammer van de motregen, maar het is wel een goede manier om op een rustig tempo de bevolking, het verkeer en de talloze winkels te aanschouwen. Bijna alles wordt vervoerd via fiets of brommer en hoe ze er in slagen om volledig beladen recht te blijven, blijft een mysterie. De kennismaking met het plaatselijke elektriciteitsnetwerk zorgde niet echt voor een veilig gevoel, maar blijkbaar is dit volledig normaal.
In het park rond het presidentieel paleis staat een verzameling van gebouwen die, behalve het paleis zelf, bezocht kunnen worden. Het paleis is gebouwd tussen 1900 en 1906 en huisvestte de gouverneurs van Indochina. Tegenwoordig wordt het gebruikt voor officiële gelegenheden.
Iets verder staat het huis dat Ho Chi Minh bewoonde toen hij president was. Omdat hij het paleis te pompeus en plechtstatig vond, besliste hij om in drie eenvoudige kamers van de nabijgelegen vertrekken van de dienstboden te wonen. Opvallend zijn de portretten van Lenin en Marx die in zijn woonkamer hangen.
Ook de luxewagens die hij onder andere van Rusland kreeg zijn te bekijken.
Aan de uitgang van het park staat het laatste huis van Ho Chi Minh, waar hij vanaf de bouw in 1958 tot zijn overlijden op 2 september 1969 woonde. Hij bleef constant aan het werk en het was heel normaal dat mensen hem gingen bezoeken en twee uur naar hem zaten te kijken terwijl hij bezig was met zijn dagelijkse bezigheden.
Op het 35.000 m2 grote Ba Dinh-plein proclameerde Ho Chi Minh op 2 september 1945 de onafhankelijkheid van Vietnam.
Het mausoleum van Ho Chi Minh werd gebouwd tussen 1973 en 1977. Zijn lichaam werd, tegen zijn wens, geplaatst in een granieten mausoleum. Hij wilde zelf echter gecremeerd worden en zijn as laten plaatsen op drie Vietnamese bergtoppen. Het mausoleum konden we niet bezoeken want het lichaam van Ho was ‘in onderhoud’. Ieder jaar wordt het opnieuw geprepareerd en bijgewerkt om de tand des tijds te doorstaan.
Na een lange dag besloten we om ’s avonds te eten in het restaurant ‘Madame Hiên’ waar we een van de nationale gerechten aten: hotpot. Je kan kiezen tussen vlees of zeevruchten maar de basis blijft meestal dezelfde: een grote kom met een heerlijk licht pikante bouillon en groenten.
Dankzij de taxichauffeur die ons terug naar het hotel bracht kregen we nog een uitgebreide stadstour in Hanoi:
‘This is our hotel. Do you know it?’
‘Yes, yes.’
‘Can you bring us there?’
‘Yes, yes.’
Een half uur later:
‘Are you sure you know where it is?’
‘Yes, yes.’
Uiteindelijk , na twee telefoontjes naar een collega en de weg vragen aan een voorbijganger, kwamen we na 45 minuten aan in het hotel. Een goede raad: ‘yes, yes’ betekent niet altijd ‘yes, yes’.
Travel the world 