De Pruisische koning Friedrich Wilhelm III had in 1822 de Villa Chiatamone aan de kust van Napels bezocht. Een jaar later gaf hij Schinkel de opdracht om een nieuw paviljoen te bouwen in de paleistuinen, precies aan het einde van de oostzijde van paleis Charlottenburg. Dit was om de echtelijke woning te bouwen voor zijn leven met zijn tweede vrouw. Friedrich Wilhelm trouwde in 1824 met Auguste Gravin von Harrach.
De gekozen bouwplaats aan het oostelijke uiteinde van het paleisterras combineerde de directe nabijheid van de oevers van de Spree met uitzicht over het landhuis Behrend, dat pas in 1823 door Schinkel werd gebouwd. De locatie, die vandaag vreemd lijkt in termen van nabijheid en hoek met de hoofdweg, ontstond pas toen de nieuwe Schloßbrücke (1901) en de Kaiser-Friedrich-Straße werden verbonden (1905), waarvoor het landhuis van Schinkel, Behrend, ook werd gesloopt. Hierdoor kwam de stad zo dicht bij het Nieuwe Paviljoen met een doorgaande weg dat de idyllische ligging aan de rand van het paleiscomplex Charlottenburg werd omgedraaid en de oorspronkelijk bedoelde zuidelijke woonbeleving verloren ging. Vanaf dat moment had het paviljoen alleen nog een seculier gebruik.
Tijdens een luchtaanval op 23 november 1943 werd het gebouw geraakt en afgebrand tot aan de buitenmuren. De inventaris werd bijna volledig vernietigd. Van 1957 tot 1970 is het paviljoen verbouwd, inclusief het interieur, en in 2001 gerenoveerd.
Travel the world 